Vandaag is het precies 50 jaar geleden dat Suriname onafhankelijk werd van Nederland.
En toch voelen de banden tussen onze landen nog altijd nabij, levend en wederkerig.
In 2005 mocht ik voor het eerst naar Suriname reizen, samen met mijn grote liefde, mijn man. We logeerden bij familie aan de Paloeloeweg in Saramacca, recht tegenover het huis van Nani en Nana — de grootouders van Iwan.
Hoewel iedereen wist dat wij als stel kwamen, wisten we niet hoe dat ontvangen zou worden. Het was spannend. Eerlijk. Kwetsbaar.
Wat we kregen, was iets wat ik nooit zal vergeten: open armen.
Ik mocht zelfs bepalen wat we gingen eten. En bij elk afscheid zei Nana: “Jullie moeten weer terugkomen.”
Nani en Nana zijn er inmiddels niet meer, maar hun warmte leeft voort in alles wat Suriname voor mij is geworden: een plek van verbondenheid, herinnering en liefde.
Sindsdien is Suriname een vast onderdeel van mijn leven geworden — privé én professioneel.
Via Saxion mocht ik betrokken zijn bij waardevolle samenwerkingen met PTC en Unasat. Bij PTC heb ik samen met wijlen Paul Linders het Memorandum of Understanding mogen voorbereiden en verdiepen. Bij Unasat heb ik dat afgelopen november gedaan, samen met Mitchell Alvarez.
Daarnaast mochten we meerdere edities van de minor IMEO (Internationaal Management en Ondernemen) in Suriname uitvoeren. De warme band met eerst Negesty Winter en nu met Anjani Ramdjanamsingh, zowel rondom de minor als de MBA Innovation & Technology, zal mij altijd bijblijven.
Ik mocht inmiddels meer dan 200 studenten masterclasses Commercieel Management geven, ben al jaren verbonden aan Parea en heb in de afgelopen jaren vriendschappen opgebouwd en zakelijke relaties mogen ontwikkelen — met mensen uit alle lagen van de Surinaamse samenleving. Daarnaast brachten we meerdere indrukwekkende bedrijfsbezoeken aan onder meer Kuldipsingh, Staatsolie, AEG Airport en Surebeef, waar je soms het mooiste contrast hoort: authentiek Sranan tongo, uitgesproken met een Twentse tongval door René Gosen, die daar met hart voor mens en organisatie leiding geeft. Ook mocht ik andere ondernemingen bezoeken en samenwerken met netwerkorganisaties zoals VSB en ASFA, die bruggen slaan tussen ondernemerschap, gemeenschap en toekomst.
Wat diepe indruk op mij maakte, was een ‘illegaal’ bezoek aan de vuilnisbelt van Paramaribo, Ornamibo.
Tussen indrukwekkende roofvogels die letterlijk tot je middel reiken, zag ik bergen materialen: plastic, metaal, reststromen — een verborgen grondstoffenbibliotheek. Een mijn voor nieuwe producten, als je het mij vraagt. Natuurlijk vraagt dit om verder onderzoek, om zorgvuldigheid, en om respect voor mens en omgeving.
Net zo belangrijk vind ik het stimuleren van ondernemerschap bij Gen Z en Gen Alpha. De toekomst ligt daar — in verbeelding, lef, creativiteit en nieuwe vormen van waardecreatie.
Er is zóveel mogelijk aan onderzoek, samenwerking en doorontwikkeling, dat ik het in deze post onmogelijk allemaal kan opsommen. Maar één ding weet ik zeker: de ruimte om het samen te doen is er — en die overtuiging werd alleen maar sterker na de woorden en energie tijdens de toespraken bij de ondertekening van de MoU met Unasat op 4 november jongstleden.
Wat voor mij bijzonder blijft, is dat deze verbinding niet alleen institutioneel is, maar vooral menselijk.
Van gesprekken met Surinaamse ambassadeurs in België en Nederland en ministers, tot vriendschappen in wijken en dorpen — met mensen uit alle bevolkingsgroepen.
Als Impact Developer werk ik elke dag aan bruggen tussen werelden — tussen landen, perspectieven, culturen en generaties. Suriname is daarin geen project geworden, maar een deel van mijn hart.
Vandaag wens ik iedereen:
Wan switi Srefidensi.
Een liefdevolle, krachtige en waardige viering van 50 jaar onafhankelijkheid.
Mi lobi Sranan. 🇸🇷❤️
Geef een reactie