Pride is geen marketingtool of tijdelijke uiting. Het is een levenshouding. Een keuze voor veiligheid, zichtbaarheid en lef – elke dag opnieuw.
En precies daarom raakt dit me.
Jarenlang zagen we bedrijven die in juni ineens regenbooglogo’s droegen. Prima, dacht ik – zolang het niet ophoudt bij één maand PR. Amazon en Facebook zijn voorbeelden die onlangs ook in het Financieele Dagblad werden genoemd. Pinkwashing ligt altijd op de loer: Pride gebruiken als marketingmoment, zonder échte betrokkenheid.
De trend die ik nu zie, is iets anders. Iets gevaarlijkers.
Iets wat ik versta onder Trumpwashing.
Steeds meer bedrijven haken af. Geen vlag, geen post, geen Pride.
Niet omdat ze bescheiden zijn, maar omdat ze bang zijn. Bang voor backlash, voor capslock-commentaren, voor de algoritmische woede van een man wiens invloed velen liever ontkennen dan benoemen. Een beweging waar individuen aanstoot aan nemen. Want zolang het niet genoemd wordt, bestaat het niet – en is de sociale veiligheid in gevaar.
Ze buigen niet meer voor inclusie. Ze buigen voor angst en (micro)agressie.
Met Trumpwashing laat een organisatie een ideologie zien die alles waar Pride voor staat ondermijnt. Ze stoten daarmee bovendien een hele generatie – met name GenZ – actief af. Een generatie die juist verwacht dat organisaties staan voor inclusie, duurzaamheid en sociale rechtvaardigheid.
En laat ik duidelijk zijn:
Die malloot (en iedereen weet wie ik bedoel) mag wat mij betreft zo snel mogelijk van het toneel verdwijnen.
Niet alleen om wie hij is, maar om wat hij losmaakt – en wie er voor hem buigen.
Daarom deze oproep, juist in Pride Month:
Hang die vlag uit.
Als het kan in juni. Als het kan op Coming Out Day.
En als het kan: het hele jaar door.
Laat zien waar je voor stáát – ook als het niet populair is.
Pride is geen feestje. Het is een belofte.
Een belofte dat iedereen zichzelf mag zijn – op de werkvloer, in de klas, op straat.
Dus nee, ik hoef je vlag niet. Ik wil je ruggengraat.
Geef een reactie